Prologue

Siedzisz na łóżku i spoglądasz na kota leżącego obok i mruczącego jakąś kocią kołysankę. Jesteś prawie pewna, że jego biała sierść lśni z oddali. Łapiesz za telefon i sprawdzasz godzinę. 1.30. Zdecydowanym ruchem podnosisz się do góry i kierujesz do okna by zająć swoje miejsce. Miejsce na szerokim drewnianym parapecie. Spoglądasz na oświetloną główną ulicę Paryża, teraz jeszcze spokojną. Ale przecież każda inna kobieta na Twoim miejscu chciałaby tutaj mieszkać. Zabytkowa kamienica z nowoczesnym mieszkaniem i ukochanym u boku. Na pozór spokojny dom. Jednak to o wczesnych godzinach rannych właśnie tą ulicą idzie rozbawiony tłum, który opuszcza kluby leżące na tej samej ulicy, co Twój budynek mieszkalny. Niejednokrotnie budziły Cię te odgłosy imprezy. Chwilę spoglądałaś wtedy w sufit wyczekując na ciszę, a następnie wtulałaś się w wytatuowane ramię swojego  narzeczonego i zasypiałaś jak dziecko. O poranku natomiast budzą Cię dźwięki Paryża budzącego się do życia. Zakorkowana ulica, dźwięki klaksonów, ludzie klnący pod nosem na siebie nawzajem i gwar dzieci zmierzających do szkoły. Mimo to wszystko przecież kochasz to miejsce. Kochasz to miasto.
Siedzisz tak przyglądając się oświetlonemu chodnikowi, jakby szukając na nim jakichś oznak życia. Co prawda przechodził nim kilkukrotnie jakiś pijak, ale nie zwracasz na niego większej uwagi. To nie o tą oznakę życia Ci chodzi. Siedzisz tak dziesięć minut, piętnaście, trzydzieści, godzinę... Zegarek wybija właśnie trzecią nad ranem, ale Ty wciąż nie możesz spać. Wiesz, że lada moment przyczołga się do domu on. Stanie w drzwiach, uśmiechnie się do Ciebie i przeprosi. Nie zwracasz już nawet uwagi na to, że zaczynasz palcem rysować po szybie. Wciąż czekasz...
I słyszysz te głuche trzaśnięcie zamka. Nie ruszasz się z miejsca, nadal siedzisz w tej samej pozycji ze wzrokiem wbitym w jakieś drzewo rosnące po środku chodnika. Patrzysz w nie jakby miało dać Ci jakąś odpowiedź. Powiedzieć jak masz się teraz zachować. Jest 3.30,  a Ty już padasz ze zmęczenia. Wchodzi do sypialni i pierwsze co robi to zwraca się do Ciebie. Zupełnie jakby wiedział, że będziesz siedziała na tym oknie i czekała na niego.
-Nie śpisz?
-Gdzie byłeś? - odpowiadasz pytaniem na pytanie, nawet nie racząc go choćby najmniejszym spojrzeniem.
-To tu, to tam... - rzuca dość obojętnie stając bliżej Ciebie. - Przepraszam...
I znowu przeprasza, jak zwykle, jak co tydzień. Wiedziałaś, że tak to się skończy. Przywlecze się do domu lub zrobią to jego koledzy, a potem z tym nienagannym błyskiem w oku będzie błagał o przebaczenie wszystkich grzechów. Ale przecież kiedyś tak nie było... To, co ostatnio stało się rutyną, kiedyś bywało pojedynczym wybrykiem.
-Jestem zmęczona, Greg - rzucasz krótko i omijasz go szerokim łukiem. Nie masz ochoty z nim rozmawiać i nikt się Tobie nie powinien dziwić. Wskakujesz do łóżka i marzysz już tylko o tym, żeby zasnąć. Wtedy on łapie za skrawek kołdry. Już wiesz, że zaraz będzie chciał dołączyć do Ciebie.
-Idź pod prysznic - rzucasz dość oschle. - Nie sypiam z brudasami.
Wychodzi. Zamykasz oczy i marzysz już tylko o tym, żeby nie obudził Cię za jakieś dwie godziny, jak tylko źle się poczuje. Żeby nie dręczył go mocny kac i żeby żaden upierdliwy listonosz nie zadzwonił do drzwi o ósmej rano. Morfeusz już wzywa Cię do swojej krainy i wiesz, że minuty w miarę trzeźwego myślenia są policzone. Słyszysz wodę lecącą z prysznica. Działa na Ciebie usypiająco, ale przecież ma prawo. Jest czwarta nad ranem, a Ty dopiero zaczynasz swój sen...




Od autorki: Chcę tylko dodać, że rozdziały tutaj będą pojawiały się na pewno rzadziej niż na pozostałych blogach. Ile ich będzie? Sama nie wiem, mam nadzieję zamknąć się w jakichś 10. Pozdrawiam